belki ben de, boyanırım bir gün simsiyaha..
belki ben de, bir kuzgun olur
edgar allan poe dizelerinde, çalarım o kapıyı...
belki ben de acının karşısına geçer,
şen bir kahkaha atarım bir gün, kim bilir...
belki beni de terk ederler bir gün,
"umutlarım gibi, o da terk edecek beni..."
belki çoktan terk etmiş,
çoktan gitmişlerdir kapıyı açık unutup..
hep açık unuturlar... 
gitmişler midir sahi?
kimse bana haber vermedi...

***

alaycı bir çift göz izliyor şimdi beni..
ben bekledikçe, çekiştiriyor paçamdan..
n'oluyor ulan.. kaçıyor sanki hayat dediğin! 
kaçıyormuş meğer...
uyuyormuşum, uyutuluyormuşum ben...

***

bileklerim kimin akşam yemeği, farkında değilim...
biraz tuz serptim, yanıyor evet...
kendine özgü kızıllığı,
kendine özgü bir acı ile akıyor,
gözpınarlarımdan...

sevişemiyorum bir yaz gecesi...
sızım sızım sızlıyor, bileklerim..
sen beni terletiyorsun...
terliyorum..
tuz, iyi gelmiyor sızılarıma.
hiç umursamazsın değil mi?
hadi bir çizik daha at...

***

o sahnedeki ben miyim?
görebiliyorum...
kahkahaları peşi sıra diziyorum...
kulaklarımda çınlıyor,
iğrenç sesim...

ruhum bir sandalye üzerinde..
saçlarımı okşuyor..
korkma  diyor..
hiçbir şey hissetmeyeceksin, korkma...
bir sinek ısırığı kadar yalnızca,
acırsa da canın, bir şeker borcum olsun sana...
anlaştık diyorum,
henüz süt dişlerimi dökmemişim,
gülümsüyorum...
ruhum bir sandalye üzerinde...
kendine bir kolye satın almış,
kahverengi, bir halat gibi sanki...
ruhum, bir tekme savuruyor sandalyeye...
sanki canım acıyor ama,
ben düşmedim hiç bisikletten,
dizlerim de kanamıyor ama,
canım acıyor sanki...
anlamıyorum yine..
kanıyorum, kandığımla kalıyorum...
canım acıdı mı, acımadı mı, anlamıyorum...
şekerden de vazgeçiyorum,
neredesin? sensiz koşamam o uzun koridoru... 
neredesin? babamı uyandırmaktan bile korkarım ben,
baş edemem sensiz... 
neredesin? dön hadi geri... 
çarpıp duran dolap kapaklarına, 
kırık camlara, 
dayanamam ölürüm ben,
neredesin?!...


***