"hayatımız boyunca bizi bunaltan insanlara ''bi siktir git!'' diyemediğimiz için psikolojimiz bozuldu, ruh hastası olduk çıktık"

Haddinden fazla doğru...

....


Bazen, sadece "birini" özlemiyorsun.. Geçirdiğin koca bir yılı özlüyorsun mesela.. Ya da "yılları". Ya da "günleri".. Ya da, sadece o konserde geçirdiğin "saatleri" özleyebiliyorsun... Aslında hepsini gömüyorsun farklı yerlere.. Bir tanesini, bir semte gömüyorsun. Bir tanesini, babana, bir tanesini o pastanenin en kuytu köşesine gömüyorsun, farketmesinler diye.. Bir tanesini küçükken en yakın arkadaşın olan o kıza gömüyorsun, gidip bulamayacaksın muhtemelen, biraz ümidi kesiyorsun ondan... Bir tanesini ise, bir adama gömüyorsun. "Şimdi gitti ama, tekrar gelecektir, biliyorum.." diyorsun. Gerçekten çok inanırsam olur diye düşünüp, çok inanıyorsun, o kadar çok inanıyorsun ki o telefon bir gün çalacak, o kapıdan bir gün içeri girecek, o mesaj bir gün gelecek, çok iyi biliyorsun...
O kadar inanıyorsun ki..
O gün geliyor..
Dudaklarında özlemle, gözlerinde ışıltı ile geliyor o gün.. "Ben neden ağlıyorum şimdi?" diye düşünüyorsun saçma sapan.. Neden ağlıyorsun? Öyle ya, mutluluktan ağlamayı sadece türk filmlerinden biliyordun, daha önce başına gelmemişti hiç...
Hem ağlayıp hem gülerek saatlerce konuşup, günlerce arıyorsun. Hayaller kurup, birlikte şarkılar söylüyorsun.. Arada kilometreler var ama zor değil diyorsun hiçbir şey, "sayılı gün" çabuk geçer biliyorsun...
Sonra o gün geliyor. Çocukluğunu, masumluğunu, "kız"lığını, narinliğini kalbine gömdüğün o adam beliriveriyor karşında.. Yine o kalbi istiyorsun, hem o adama, hem sakladıklarına kavuşabilmek istiyorsun, hepsinden önce bir an önce atlayıp sarılmak istiyorsun boynuna..
Sarılıyorsun, duruyorsun, bakıyorsun, konuşuyorsun, dinliyorsun, konuşuyorsun...
Yolunda gitmeyen bir şeyler var...
Sakladığın hiçbir şeyin yerinde olmadığını, orada olmadığını görüyorsun..
Sana sarılıp uyumak en büyük mutluluğu olan o adamın çoktan çekip gitmiş olduğunu görüyorsun.. Çocukluğunu, masumluğunu, narinliğini öldürmüş, onlara ihtiyacı kalmamış, gözünü kırpmadan hepsini paramparça etmiş, farkına varıyorsun...
Tek ihtiyacı olan, iki bacağının arası olmuş, şevkatten, düşünceden uzak ağzından etrafa saçtığı kelimeleri izliyorsun yalnızca..
Gerisi...
Büyük bir boşluk...
Kocaman bir karanlık...
Durmaksızın kaçma, koşma isteği...
Kaçıyorsun, gözyaşlarını saklayarak uzaklaşıyorsun, istemiyorsun, tiksiniyorsun, itiyorsun, tahammül edemiyorsun...
"Bu muymuş yani?"... diye soruyorsun ama kime?
"Bu muymuş siktiğimin büyümesi, olgunlaşması?"
Belki bir gün yeniden büyütürüm o çocuğu diye, tohumlar ekiyorsun kalbine.. Herkes sana nasıl bu kadar kötü olabildiğini sorarken "beyninizi sikeyim sizin" diye düşünüyorsun sadece "anlatsam anlayacak mısınız?"...
Anlamayacaksınız...
Zaten dinlemeyeceksiniz..
Umursamayacaksınız...