sürekli uyuyabilirsin..
uyanamazsın,
yazamazsın,
okuyamazsın,
konuşamazsın,
dinleyemezsin,
ağlayamazsın,
gülemezsin,
fakat, durmaksızın özleyebilirsin..
güvelerin didiklediği kumaşlar gibi,
içini kemirip, büyük boşluklar yaratır,
özlem...
her gün ayrı bir boşluktan aşağı düşer,
ayrı bir suretin..
her biri daha fazla ağlar,
daha fazla bağırır,
daha fazla intihar eder,
daha fazla susar,
daha fazla isyan eder,
saçlarından çekerek sürükledikleri derin boşluklarda,
üzerine özlem toprakları serpip,
durmaksızın öldürmeye meyillenirler seni...
özlemekten ölemiyormuş insan..
çaresiz bir hastalıkmış,
her gün ölüp,
her sabah yeniden uyanırken,
gözbebeklerine batan dikenler olurlarmış,
her biri...
kumbaramda biriktirdiğim özlemlerimi bozdursam,
bir tutam sen etmez mi?...